ଗପୁ

"ନଈକୂଳିଆ ଜନ, ଛାଡ଼ିଯିବାକୁ ବଳେନି ମନ ।" ନଈର ସେ ସୁନ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ମନ ସବୁବେଳେ ବ୍ୟାକୁଳ ଥାଏ । ପିଲାଠୁ ବୁଢ଼ା ସଭିଏଁ ସେ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଉପଭୋଗ କରନ୍ତି । ନଈ ବା ସମୁଦ୍ରଠାରୁ କୋଶ କୋଶ ଦୂରରେ ଥିବା ଆମ ଭଳିଆ ଲୋକେ ଭାବନ୍ତି, ଆମ ଘର ସେଇ ପାଖରେ ହୋଇଥାନ୍ତା କି ! ସେଇଥିପାଇଁ ତ ନଈକୂଳରେ ଅଥବା ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ଘରଟିଏ କରିବାକୁ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକ ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତ ଆଉ ନିର୍ମଳ ତ‌ଥା ମନଲୋଭା ସ୍ୱଭାବର ନଈ ବି କେବେ କେବେ ତାଣ୍ଡବ କରିବସେ ।

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଡାକବାଜି ଯନ୍ତ୍ର ସାହାଯ୍ୟରେ, ଦୂରଦର୍ଶନରେ, ଖବରକାଗଜରେ, ଏମିତିକି ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ ସବୁଆଡ଼େ ପ୍ରଚାର ଚାଲିଥିଲା ସେ ଗୋଟିଏ କଥା, "ଭୟଙ୍କର ରୂପ ନେଉଛି ତିତ୍‌ଲି ।" ସବୁ ଲୋକମାନଙ୍କ ମନରେ ଛାନକା ପଶିଥିଲା, ମନେ ପଡ଼ିଯାଉଥିଲା ପୂର୍ବରୁ ଘଟିଥିବା ଦୃଶ୍ୟସବୁ । ସମୁଦ୍ରକୂଳିଆ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସିନା ସୁରକ୍ଷିତ ସ୍ଥାନ‌କୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତର କରିନିଆଗଲା, ମାତ୍ର ଏ ନଈକୂଳିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ପଚାରୁଛି କିଏ । 

ନଈକୂଳରେ ଇନ୍ଦିରାବାସ ଘରଟିଏ କରିଥିବା ସନାତନ ବାବୁ କିନ୍ତୁ ସେତେଟା ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ନ ଥାଆନ୍ତି । ପୂର୍ବ ବାତ୍ୟାରେ ସିନା ପକ୍କା ଘରଟିଏ ନଥିଲା, ତେଣୁ ଘର ଭାଙ୍ଗିଯିବାକୁ ବ‌ହୁତ ହଇରାଣ ହେଇଥିଲେ, ଏଥର କିନ୍ତୁ ନିଜର ପିଅନ ଚାକିରୀରୁ କିଛି ସଞ୍ଚିତ ଅର୍ଥ ଆଉ ସରକାରଙ୍କ ସହାୟତାରେ ଏହି ସୁନ୍ଦର ଘରଟି ତୋଳିଥିଲେ । ଦୁଇ ବଖରା ଘରଟିରେ ସେ ଆଉ ତାଙ୍କ ପୁଣି ନବ ବିବାହିତ ବ‌ଧୂ ସାଙ୍ଗରେ ତାଙ୍କ ପୁଅ । ଏହି ଚାରି ଜଣରେ ତାଙ୍କର ପରିବାର । ଖାଲି ଖାଇବା ଜିନିଷପତ୍ର ସବୁ ରଖିଦେଇ ସେ ଖୁସିରେ ଥାଆନ୍ତି କି ଏଥର ବନ୍ୟା କି ବାତ୍ୟାରେ ସେ ଆଉ ଉଚ୍ଚାସ୍ଥାନଟିଏ ଖୋଜିବେନି, ଯଦି ସେମିତି ଅଧିକ ହୁଏ, ନିଜ ଘର ଉପରେ ଏବେ ତ ଛାତଟିଏ ଅଛି, ତା' ଉପରକୁ ଯାଇପାରିବେ ।

ସନାତନ ବାବୁ ତ ପରିବାର ସ‌ହିତ ଘରେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇଥିଲେ । ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲେ, ବାତ୍ୟା ସ୍ଥଳଭାଗ ଛୁଇଁସାରିଲାଣି ଆଉ ପବନ ମଧ୍ୟ ଭୟଙ୍କର ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ବଡ଼ ବଡ଼ ଗଛସବୁ ଭାଙ୍ଗି ଭୂଇଁରେ ଲୋଟିପଡ଼ିଲାଣି । ତୁହାକୁ ତୁହା ବର୍ଷା ମଧ୍ୟ ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ସନାତନ ବାବୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିପାରୁଥିଲେ ଏହା ତାଙ୍କର ସ୍ୱପ୍ନ ବୋଲି । ତା'ପରେ ଦେଖିଲେ ଜଳସ୍ତର ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଛି ଆଉ ଧୀରେ ଧୀରେ ନଈର ପାଣି ତାଙ୍କ ଘର ଭିତରକୁ ପଶିବାକୁ ଲାଗୁଛି । ମାତ୍ର ସନାତନ ବାବୁ ତ ଇନ୍ଦିରାବାସ ଘରେ ଅଛନ୍ତି, ପକ୍କା ଘରେ । ସ୍ୱପ୍ନ କ'ଣ ସତ ହୁଏ ଯେ, ତାଙ୍କ ଘରେ ସତରେ ପାଣି ପଶିଥିବ ।

ଏହି ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ କେହି ଜଣେ ଉଠିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିବା ଅନୁଭବ କଲେ ସିଏ । ହେଲେ ଇଏ କ'ଣ, ସେ ଯାହାସବୁ ଦେଖୁଥିଲେ ସେ ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଏବେ ବାସ୍ତବତାରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଇଛି । ତାଙ୍କ ଘର ଆଉ ସେ ସ୍ଥାନରେ ନାହିଁ, ଏବେ ସେମାନେ ନଦୀ ମଧ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି । ଭୟଙ୍କର ଗର୍ଜନ କରୁଥିବା ନଦୀଟି ଏବେ ସେମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ଘରସହ ହିଁ ଗ୍ରାସ କରିଯାଇଛି । କିଛି କରିବାକୁ ଯୋଜନା କରିବା ଆଗରୁ ଏକ ବଡ଼ ଭଉଁରୀ ଆସି ତାଙ୍କୁ ଚିରନିଦ୍ରାରେ ଶୁଆଇଦେଲା, ପୁଣିଥରେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ସାରା ପରିବାରକୁ ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜକୁ ପଠାଇଦେଲା । 

କାଲି ସକାଳୁ ସ୍କୁଲ ଖୋଲିବ ବୋଲି ସମସ୍ତଙ୍କର ବଡ଼ ଚିନ୍ତା । ଦେଢ଼ମାସର ଅଧିକ ଦିନ ଧରି ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ରହିଥିଲା । ଏହି ସମୟରେ କିଏ କେତେ କ'ଣ ନ କରିଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ସ୍କୁଲରେ ପଢ଼ାହେବା ଆଗରୁ ଟିଉସନ ଯାଇ ଅଧିକ ପାଠ ପଢ଼ିଦେଇଛନ୍ତି ତ' କେହି କେହି ବର୍ଷକର ପାଠ ପଢ଼ା ବି ଶେଷ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଆଉ ଛୁଟି ଖୋଲିବା ଆଗରୁ ବି ରଜ ଆସେ । ରଜରେ ବି ଏଥର ଭଲ ମଉଜ ହେଲା, କିନ୍ତୁ ରଜ ସରୁ ସରୁ ସ୍କୁଲ । ଏଇଟା କେମିତିକା କଥା ବୋଲି ବସି ଭାବୁଥିଲା ରବିନ୍ଦ୍ର ।

ରବିନ୍ଦ୍ର ଏବେ ଅଷ୍ଟମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ୁଛି । ଭାରି ଚୁପଚାପ, ଶାନ୍ତଶିଷ୍ଟ ପିଲାଟି । କେବେ ତା'ର କାହା ସ‌ହ ଝଗଡ଼ା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ସେ ସବୁବେଳେ ନିଜ ଦୁନିଆରେ, ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନ ଭିତରେ ଖୁସି ଥାଏ । ପିଲାଦିନୁ ସେ ଭାବିଥିଲା, ସପ୍ତମ ଶ୍ରେଣୀ ସରିଲେ ଅଧିକ ଦିନ ଛୁଟି ମିଳିବ, ଖରାଛୁଟି ପରେ ଯାଇ ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ହେବ  ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସେ ପଢ଼ାକୁ ଡରେ, କିନ୍ତୁ ତାକୁ ନୂଆ ସ୍କୁଲ, ନୂଆ ଜାଗା, ନୂଆ ବ‌ହି ସବୁ ବ‌ହୁତ ଭଲ ଲାଗେ । ହେଲେ ଏବେ ଆଉ ସେମିତି ହେଉନି, ସପ୍ତମ ଶ୍ରେଣୀର ବୋର୍ଡ଼ ପରୀକ୍ଷା ବି ନାହିଁ, ନୂଆ ସ୍କୁଲ ବି ନାହିଁ । ହାଇସ୍କୁଲରୁ ଏବେ ଅଷ୍ଟମ ଉଠିଆସି ପ୍ରାଇମେରୀ ସ୍କୁଲ ସ‌ହ ମିଶିଯାଇଛି । ତେଣୁ ଏଥର ତାକୁ ପୁଣିଥରେ ସେହି ପୁରୁଣା ସ୍କୁଲକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।

ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ ସେ କେତେବେଳେ ଶୋଇ ପଡ଼ିଥିଲା ତାକୁ ଜଣା ନଥିଲା । ସେ ସକାଳୁ ସ୍କୁଲ ବାହାରିଲା, ନୂଆ ସ୍କୁଲ ହେଇଥିଲେ କିଛି ନୂଆ ସାଙ୍ଗ ମିଶିଥାନ୍ତେ, କିନ୍ତୁ ସେ ପୁରୁଣା ସ୍କୁଲରେ ବି ଘନିଷ୍ଠ ସାଙ୍ଗ କମ ନ ଥିଲେ । ପ୍ରାୟ ସଭିଏଁ ସ୍କୁଲ ଆସିଥିଲେ । ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ସ‌ହ ଏମିତି ହେଉଥିବ, ସକାଳୁ ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ବ‌ହୁତ କଷ୍ଟ ଲାଗୁଥିବ, କିନ୍ତୁ ଥରେ ସ୍କୁଲରେ ପ‌ହଞ୍ଚିଗଲାପରେ ସେ କଥା ଭୁଲିଯାଇ ସଭିଏଁ ମାତିଯାଆନ୍ତି ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସ‌ହ । ଏମିତିରେ ବି ସେମାନଙ୍କର ଦୁଇ ମାସ ହେବ ଦେଖା ହେଇନଥିଲା, ତେଣୁ ପରସ୍ପର ସ‌ହ ଭଲରେ ମିଶିବା ସ୍ୱଭାବିକ । 

ପୁଅଠାରୁ ଝିଅ ସଭିଙ୍କର ପ୍ରାୟ ସେହି ସମାନ କଥୋପକଥନ । ଛୁଟିସାରା କ'ଣ କଲ, କୁଆଡ଼େ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥିଲ, ରଜର କ'ଣ କଲ, ଏମିତି କେତେ କଥା । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ ପାଠୁଆ ପିଲା ଥିବେ, ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନ କେତେ ସରିଲା, କାହା ପାଠରେ ଟିଉସନ ହେଉଛୁ, ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି । ଆଉ ସ୍କୁଲ ଆରମ୍ଭ ପରେ ଶ୍ରେଣୀ ଶିକ୍ଷକ ଆସି ଖରାଛୁଟି ଉପରେ ରଚନା ଲେଖିବାକୁ କୁହନ୍ତି । ଏଇଟା ପ୍ରାୟ ସବୁବେଳ ହୁଏ, ଖରାଦିନ ଛୁଟିରେ, ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଛୁଟିରେ, ଧାନ‌କଟା ଛୁଟିରେ ।

ଖାଲି ପିଲାମାନେ ନୁହଁନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ଶିକ୍ଷୟୀତ୍ରିମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହି ସମାନ କଥା ହୁଅନ୍ତି । ଛୁଟିରେ କ'ଣ କୁଆଡ଼େ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ, ବନ୍ଧୁଘରକୁ ଯାଇଥିଲେ କି ନାହିଁ, ପିଲାମାନଙ୍କ ଖବର, ରଜରେ କ'ଣ ସବୁ କଲେ, ଇତ୍ୟାଦି, ଇତ୍ୟାଦି । ଆଉ ଦୁଇଜଣ ଦିଦି ବସିଗଲେ, ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରଥମ କଥା ଆରମ୍ଭ ହେବ, ରଜରେ କେଉଁ ନୂଆ କପଡ଼ା କିଣିଲେ, ଏମିତି କେତେ କ'ଣ । ଯାହା ବି ହେଉ ଛୁଟି ଆରମ୍ଭରେ ଯେମିତି ଖୁସି ଆଣି ଆସିଥାଏ, ଛୁଟି ଶେଷରେ ବି ସେମିତି ଟିକିଏ ଦୁଃଖ ଆଣିକିଏ, କିନ୍ତୁ ଘରୁ ବାହାରି ସ୍କୁଲ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ଖୁସି ଦୁଇଗୁଣା ହେଇଯାଏ । ଖରାଛୁଟି ପ୍ରତିବର୍ଷ ଆସେ ଆଉ ସାଙ୍ଗରେ ଅନେକ ଖୁସି ନେଇଆସେ, ଆଉ ଗଲାବେଳେ ଛାଡ଼ିଯାଏ ଅନେକ ସ୍ମୃତି ।

ଆଜି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଟିକେ ଶୀଘ୍ର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ସକଳାର ସେ ସତେଜ ଖରା ଛୁଇଁ ଦେଇଗଲା ମୋ ଦେହକୁ । ଚାହା କପଟିକୁ ହାତରେ ଧରି ସକାଳର ଖବରକାଗଜଟିକୁ ଦେଖିବାରେ ଲାଗିଲି । ରବିବାର, ତେଣୁ କଲେଜ ବି ଛୁଟି । ଅବଶ୍ୟ କେବେ କେବେ ପୂର୍ବରୁ ରବିବାରରେ ମୋତେ କଲେଜ ଯିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା । କେବେ ଏକ୍ସଟ୍ରା କ୍ଲାସ ନେବାକୁ ହୁଏ ତ' ପୁଣି କେବେ ପଢ଼େଇବା ଉପରେ କିଛି ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ତ‌ଥା ନୂଆ ନୂଆ କିଛି ଶିଖିବାକୁ ଯିବାକୁ ପଡ଼େ ।

ଏଇ ସକାଳୁ ଉଠି ଚାହା ପିଇବା, ଚାହା ପିଉପିଉ ଖବରକାଗଜ ପଢ଼ିବା, ରବିବାରରେ ବି ଏକ୍ସଟ୍ରା କ୍ଲାସ କରିବା ଏହିସବୁ ଅଭ୍ୟାସ ପ୍ରକୃତରେ ମୋର କଲେଜବେଳୁ ହେଇଯାଇଛି । ସେତେବେଳେ କିନ୍ତୁ ଏବେ ପରି ଏକା ରହୁନଥିଲି । ସେବେ କେତେବେଳେ ହଷ୍ଟେଲରେ ତ ଆଉ କେବେ ମେସ୍‌ରେ ସାଙ୍ଗମାନେ ମିଶିକି ରହୁଥିଲୁ । ଦୁଇ ଦିନ ଛୁଟି ମିଳିଲେ, କିଛି ବାହାନା କରି ସେତେବେଳେ ଘରକୁ ପିଲାବେଳେ ପଳେଇଲେ ବି ମୋ ସ‌ହ କେହି ନା କେହି ହଷ୍ଟେଲରେ ରହୁଥିଲେ । ଧୀରେ ଧୀରେ ସମୟ ସ‌ହ ସେ ସବୁ ବଦଳିଲା ଆଉ ଏକୁଟିଆ ରହିବାଟା ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଲା ।

ଏଇଠିକି ଆସିଲା ପରେ ମୁଁ ଏକା ରହୁନି, ତା' ଆଗରୁ ବରଂ ଏହା ଆରମ୍ଭ ହେଇଥିଲା, ଯେଉଁଦିନ ମୋର ମଧୁ ସ‌ହିତ ଝଗଡ଼ା ହୋଇଥିଲା । ମଧୁ, ସେ କଲେଜବେଳେ ମୋର ସବୁଠାରୁ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା । ଦୁହେଁ ଏକାଠି ରହୁଥିଲୁ ଗୋଟିଏ ରୁମ୍‌ରେ ଆଉ ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ସବୁ କାମ କରୁଥିଲୁ । ପିଲାଦିନରୁ ହେଇ ଆସିଥିବା ସବୁ ସାଙ୍ଗ ଭିତରୁ ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା ଥିଲା । ସବୁବେଳେ ମୋ ମାଆ ଭଳି ମୋର ଯତ୍ନ ବି ନେଉଥିଲା । ତେଣୁ ମୋତେ ସେ ହଷ୍ଟେଲଟା ବି ଘର ଭଳି ଲାଗୁଥିଲା । ସେଇଥିପାଇଁ ତ ଅଳ୍ପଦିନ ଛୁଟି ହେଲେ ମୁଁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ମନ କରେନି । ହଷ୍ଟେଲରେ କେହି ନ ଥିଲେ ବି ମଧୁ ମୋ ସ‌ହ ରହୁଥିଲା ।

ଛୁଟିରେ ସବୁ ଘରକୁ ଚାଲିଗଲେ ଆମେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ବ‌ହୁତ ମଜା କରୁଥିଲୁ, ନିଜେ ନିଜେ ରୋଷେଇ କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲୁ । ପ୍ରକୃତରେ ସେଇଟା ରୋଷେଇ କରିବା ନଥିଲା, ସେଇଟା ଥିଲା ରୋଷେଇ ଶିଖିବା । ରାତିରେ ଅନ୍ଧାର କରି ମହମ‌ବତୀ ଲଗେଇ ଜଣେ ଭୂତ କାହାଣୀ ପଢ଼େ ଆଉ ଆରକ ତାକୁ ଶୁଣେ । ଏମିତି ଭିତରେ ଚାଲିଥିଲା ଆମର ସେ ମଧୁର ସମ୍ପର୍କ । କିନ୍ତୁ ସେହି ସମ୍ପର୍କ ମଝିରେ ପଶିଆସିଲା ଦିନେ ଗୋଟିଏ ଉଲ୍କାପିଣ୍ଡ, ସୁଶାନ୍ତ । ଉଲ୍କାପିଣ୍ଡ ଯେତେବେଳେ ଆସେ ଏକ ବ‌ହୁତ ବଡ଼ ଆଲୋକ ଆଣିଦିଏ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ବ‌ହୁତ ଭଲ ଲାଗେ, କିନ୍ତୁ ପାଖକୁ ଗଲେ ସେ ଜାଳିପୋଡ଼ି ପାଉଁଶ କରିଦିଏ ।

ସୁଶାନ୍ତ ଅବଶ୍ୟ ଆମର କ୍ଲାସମେଟ ନ ଥିଲା, ସେ କିନ୍ତୁ ଥରେ କ'ଣ ଗୋଟିଏ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ଆମ ପାଖକୁ ଆସିଥିଲା, ସେତେବେଳେ ମଧୁ ଆଉ ମୁଁ ଲାଇବ୍ରେରୀରେ ବସି ପଢ଼ୁଥିଲୁ । ପିଲାଟି ଦେଖିବାକୁ କିଛି ଖରାପ ନ ଥିଲା ଏବଂ ସ୍ୱଭାବରେ ସେମିତି କିଛି ଖରାପ ନ ଥିଲା । ତା'ର ସେ ନମ୍ର, ଶିଷ୍ଟ ଓ ଭଦ୍ର ବ୍ୟବ‌ହାର ଦେଖି ଆମେ ତାକୁ ଅବଶ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲୁ । ଧୀରେ ଧୀରେ ସମୟାନୁକ୍ରମେ ସେ ଆମ ସ‌ହ ଅଧିକ ମିଶିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା । କେତେବେଳେ ଲାଇବ୍ରେରୀରେ ତ କେତେବେଳେ ବାହାରେ ସେ ଆମସ‌ହ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ବୁଲେ । ସୁଶାନ୍ତର କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ଗୁଣ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଲାଗିଲା, ସେ କେବେ କେତେବେଳେ କାହାକୁ ଅସୁବିଧାରେ ପଡ଼ିବାକୁ ଦିଏନାହିଁ । ଏମିତି ସମୟ ଆସିଗଲା ଯେଉଁଦିନ ଆମେ ସୁଶାନ୍ତ ସ‌ହ କଥା ହେଉନଥିଲୁ, ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା ।

ସକାଳର ପ୍ରଥମ ଚାହା କପଟି ମୋର ଖାଲି ହୋଇଗଲା, କିନ୍ତୁ ଖବରକାଗଜ ଆଡ଼େ ଥରେ ବି ନ‌ଜର ଯାଇନଥିଲା । କେଜାଣି କାହିଁକି ଆଜି ମଧୁ କଥା ମୋର ବ‌ହୁତ ମନେ ପଡ଼ୁଥିଲା । ଜଣାନାହିଁ ସେ କେମିତି ଅଛି, କୋଉଠି ଅଛି ଆଉ କ'ଣ କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ସେଦିନର ସେ ଝଗଡ଼ା ପରେ ମୁଁ ଥରୁଟିଏ ତା'ଆଡ଼େ ବି ଅନେଇନାହିଁ । ହେଲେ ଏତେଦିନ ପରେ ହଠାତ କାହିଁକି ତା' କଥା ମନେ ପଡ଼ୁଛି ମୋତେ ଜଣା ନାହିଁ ।

ଚାରିକୋଟି ଲୋକଙ୍କର ମୁଖରୁ ନିସୃତ ବାଣୀ ହେଉଛି ଓଡ଼ିଆ । ଏହାର ପ୍ରାଚୀନତାକୁ ପରକ୍ଷୀ ଏହାକୁ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ମାନ୍ୟତା ମିଳିଲା । ତ‌ଥାପି ସେ ଭାଷା ଆଜି ସେହି ରାଜ୍ୟରେ ଅବ‌ହେଳିତ, ଯାହାର ନାମ‌କରଣ ଓଡ଼ିଆକୁ ନେଇ ଓଡ଼ିଶା ରଖାଯାଇଥିଲା । ସେହି ରାଜ୍ୟର ଅଧିବାସୀଙ୍କ ପାଖରେ ଅବ‌ହେଳିତ, ଯାହାର ପୂର୍ବପୁରୁଷ ଭାଷା ତ‌ଥା ଜାତିର ଗୌରବକୁ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରଖିବାକୁ ପ୍ରାଣବଳୀ ଦେବାକୁ ପଛେଇ ନଥିଲେ ।

ଏବେକାର ଏକବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ହେଉଛି ଇଣ୍ଟରନେଟର ଯୁଗ, ଯେଉଁଠି ପୃଥିବୀର ଗୋଟିଏ କୋଣରେ ରହି ଆମେ ସମସ୍ତ ତ‌ଥ୍ୟ ଇଣ୍ଟରନେଟ ଜରିଆରେ ପାଇପାରିବା । କିନ୍ତୁ ଏହି ଇଣ୍ଟରନେଟ ମଣିଷ ଭଳି ସେତେ ଉନ୍ନତମାନର ନୁହେଁ କି ନିଜେ ସବୁ ଗ୍ରହଣ କରିନେବ । ଇଣ୍ଟରନେଟର ଉଦ୍ଭାବନ ମଣିଷ କରିଛି ଏବଂ ମଣିଷ ତା'ର ବିକାଶ କରୁଛି ଏବଂ ସେଥିରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଭାଗ ତା' ସ‌ହ ଜଡ଼ିତ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ତ‌ଥା ଗୋଷ୍ଠୀର ଲୋକମାନେ କରୁଛନ୍ତି । ଆମେ ଗୋଟିଏ ଜିନିଷ ଦେଖୁଛେ କି ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ସବୁକିଛି ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ହିଁ ରହୁଛି, ଏହାର କାରଣ ହେଉଛି ଏହାର ଅକ୍ଷର ସଂଖ୍ୟା । ମାତ୍ର ୨୬ଗୋଟି ଅକ୍ଷରକୁ ନେଇ ଥିବା ଏହି ଭାଷାକୁ ସବୁଜାଗାରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିହେଉଛି, ତେଣୁ କମ୍ପୁଟର ଓ ଇଣ୍ଟରନେଟର ଉଦ୍ଭାବନ ବେଳେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାର ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଅଧିକ ଥିଲା ଏବଂ ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଅନ୍ୟ ଭାଷା ମଧ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ ହେଲା ।

କିନ୍ତୁ ଏତେ ପୁରୁଣା ଭାଷା ହୋଇ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ଏବେଯାଏଁ ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ସେତେ ମାତ୍ରାରେ ଉପଲବ୍ଧ ନାହିଁ । ଗୁଗୁଲ୍‌ ଟ୍ରାନ୍ସଲେଟର ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ଭାରତୀୟ ଭାଷାରେ ଉପଲବ୍ଧ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଆରେ ଉପଲବ୍ଧ ନାହିଁ । ଏହାର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କାରଣ ହେଲା, ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ବ୍ୟବ‌ହୃତ ଉଇନିକୋଡ଼ । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଥିବା ଅଧିକାଂଶ ଦସ୍ତାବିଜ ଆକୃତି, ଶ୍ରୀଲିପି ଆଦି ଫଣ୍ଟରେ ଲେଖାହୋଇଛି, ତେଣୁ ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ଖୋଜି ପାଇବାକୁ ହେଲେ ତାହା ଇଉନିକୋଡ଼ରେ ଥିବା ନିତ୍ୟାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ । ୫/୬ ବର୍ଷ ତଳେ ଓଡ଼ିଆରେ ଲେଖିବାକୁ ହେଲେ ସେମିତି କିଛି ସଫ୍ଟଓୟାର ମଧ୍ୟ ସ‌ହଜରେ ମିଳୁନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏବେ ପ୍ରାୟ ସବୁ ମୋବାଇଲ, କମ୍ପୁଟର ଆଦିରେ ଓଡ଼ିଆ ଆସୁଛି ଏବଂ ଗୁଗୁଲ୍‌ ତ‌ଥା ମାଇକ୍ରୋସଫ୍ଟର ଓଡ଼ିଆ ଟାଇପିଂ ଟୁଲ୍ ଓଡ଼ିଆ ଲିପି ଇଉନିକୋଡ଼ରେ ଲେଖିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛି । 

ତ‌ଥାପି ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ଅନ୍ୟ ଭାଷାରେ ଥିବା ତ‌ଥ୍ୟ ହିସାବରେ ଓଡ଼ିଆର ସ୍ଥାନ ନ୍ୟୁନ । ଜ୍ଞାନ ବାଣ୍ଟିଲେ ବଢ଼େ, ତେଣୁ ତାକୁ ଆମେ ନିଜ ମଧ୍ୟ ସୀମିତ ନ ରଖି ସଭିଙ୍କ ପାଖରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚାଇବା ନିହାତି ଦରକାର । ଫଳରେ ଆମ ଜ୍ଞାନରେ ଆଉ କିଏ ଶିଖିବ ତ' ଆଉ କାହାର ଜ୍ଞାନରେ ଆମ ମଧ୍ୟ ଶିଖିବା । ଆଜିର ଦିନରେ ଆମେ ସଭିଏଁ ସମାନ ଏବଂ ସବୁକିଛି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସମାନ ହେବା ଦରକାର । ସେଇଥିପାଇଁ ୨୦୦୧ ମସିହାରେ ଜାନୁଆରୀ ୧୫ରେ ଉଇକିପଡ଼ିଆର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ ଜିମି ଉଏଲ୍ସ, ଯାହାକି ଏକ ଖୋଲା ଜ୍ଞାନ‌କୋଷ ଭାବରେ ଆଜି ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱରେ ଆଦୃତ ହୋଇଛି । ଏଥିରେ ସମସ୍ତେ ତ‌ଥ୍ୟ ଯୋଡ଼ି ପାରିବେ ଏବଂ ଏହି ତ‌ଥ୍ୟଗୁଡ଼ିକର ସତ୍ୱାଧିକାର ମୁକ୍ତ ଭାବରେ ଉପଲବ୍ଧ, ଫଳରେ ଏହାକୁ କେହି ବି ସ‌ହଜରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବେ । ଉଇକିପଡ଼ିଆରେ ଲେଖୁଥିବା ସମସ୍ତ ସଭ୍ୟ ସ୍ୱେଚ୍ଛାରେ ଯୋଗ ଦେଇଥାନ୍ତି, ତେଣୁ ସଭିଏଁ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ଯୋଗଦେଇପାରିବେ । ଉଇକିପଡ଼ିଆ ଏବେ ୨୮୯ଟି ଭାଷାରେ ଉପଲବ୍ଧ । ୨୦୦୨ ଜୁନ ମାସରୁ ଓଡ଼ିଆରେ ମଧ୍ୟ ଉଇକପଡ଼ିଆ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ମାତ୍ର ୨୦୧୧ ଯାଏଁ ସେତେ ଅଧିକ ସକ୍ରିୟ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ୨୦୧୧ରେ ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ ଉଇକିପିଡ଼ିଆର ୧୦ବର୍ଷ ପାଳନ ପରେ କିଛି ଓଡ଼ିଆ ଲୋକ ଏହାକୁ ଲୋକଲୋଚନ‌କୁ ଆଣିବା ପାଇଁ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ଲାଗିପଡ଼ିଲେ ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ ଯୋଗଦାନ‌କାରୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଲା ।

ଏଇ ଜୁନ୍ ୩ରେ ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପଡ଼ିଆକୁ ୧୬ବର୍ଷ ପୁରିଲା ଏବଂ ଏବେ ସୁଦ୍ଧା ୧୩,୯୦୦ରୁ ଅଧିକ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପଡ଼ିଆରେ ଉପଲବ୍ଧ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପଡ଼ିଆରେ ସକ୍ରିୟ ଥିବା ଉଇକିଆଳୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବ‌ହୁତ କମ୍ । ଫଳରେ ଅନ୍ୟ ଭାରତୀୟ ଭାଷା ତୁଳନାରେ ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପଡ଼ିଆର ଅଗ୍ରଗତି ହାର ନ‌ଗଣ୍ୟ । ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ଓଡ଼ିଆକୁ ଆଗକୁ ନେବାକୁ ହେଲେ ସଭିଙ୍କୁ ଜଣେ ଜଣଙ୍କର ହାତ ଧରି ଏକଜୁଟ ହୋଇ ଆଗକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଓଡ଼ିଆରେ ଖାଲି ଉଇକିପିଡ଼ିଆ ନୁହଁ, ଉଇକିପାଠାଗାର ଏବଂ ଉଇକିଅଭିଧାନ ମଧ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ । ଉଇକିପାଠାଗାରରେ କପିରାଇଟ୍ ବାହାରେ ଥିବା ପୁରୁଣା ବ‌ହି, ପୋଥି, ଦସ୍ତାବିଜ ଆଦି ରହିପାରିବ, ଯାହାକୁ ସାଧାରଣ ଲୋକଟିଏ ମାଗଣାରେ ଘରେ ବସି ମଧ୍ୟ ପଢ଼ିପାରିବ । ସେହିପରି ଉଇକିଅଭିଧାନରେ ଏକ ଲକ୍ଷରୁ ଅଧିକ ଓଡ଼ିଆ ଶବ୍ଦର ଶବ୍ଦାର୍ଥ ଏବଂ ଉଚ୍ଚାରଣ ରହିଛି । ଖାଲି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ ସବୁଥିରେ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବା ଆମର ଗୋଟିଏ ଲକ୍ଷ୍ୟ ନ ହେବା ଦରକାର, ପରବର୍ତ୍ତୀ ପିଢ଼ୀ ପାଇଁ ଆମର ଭାଷାର ପ୍ରାଚୀନ ରଚନାବଳୀକୁ ସଂରକ୍ଷଣ କରି ରଖିବା ଦରକାର ।

ଚାରିକୋଟିରୁ ଅଧିକ ଲୋକ ବ୍ୟବ‌ହାର କରୁଥିବା ଭାଷା ହେଉଛି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା । ଆମ ଭାଷାର ପ୍ରାଚୀନତାକୁ ପରକ୍ଷୀ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ମାନ୍ୟତା ମଧ୍ୟ ମିଳିଲା । ତ‌ଥାପି ଓଡ଼ିଶା ବାହାରେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଟିଏ ଓଡ଼ିଆ କ‌ହିବାକୁ କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରୁଛି । ଯଦି ବାହାରେ ଦୁଇ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ଓଡ଼ିଆ ଦେଖା‌ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନେ ଓଡ଼ିଆ ତ' କେବେ କଥା ହୁଅନ୍ତିନି ବରଂ ସେଇ ପୁରୁଣା ଇଂରେଜଙ୍କ ବ୍ୟବ‌ହୃତ ଉଚ୍ଚାରଣ 'ଓରିଶା' ଆଉ 'ଓରିଆ' ବ୍ୟବ‌ହାର କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯଦି କୌଣସି ଛୋଟ କମ୍ପାନୀରେ କାମ କରୁଥିବା ଦୁଇ ଓଡ଼ିଆ ଦେଖାହେଇଯାଆନ୍ତି, ସେମାନେ ମନ‌ଖୋଲି ଓଡ଼ିଆରେ କ‌ଥା ହେବାର ଜଳ୍ୱନ୍ତ ଉଦାହରଣ ମୁଁ ନିଜେ ଦେଖିଛି ।

ଏଠାରେ ମୁଁ ସେ ଓଡ଼ିଆ କ‌ହୁନଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ ଦେଉନାହିଁ କି ଦେବି ନାହିଁ । କାରଣ ସ୍ୱାଭାବ କବି ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେରଙ୍କର ଉକ୍ତିରେ, "ଉଚ୍ଚ ହେବା ପାଇଁ କର ଯେବେ ଆଶା, ଉଚ୍ଚ କର ଆଗ ନିଜ ମାତୃଭାଷା ।" ତାଙ୍କର ଏହି ଉକ୍ତିର ଛୋଟ ଯଥାର୍ଥଟିର ମୁଁ ବୁଝେ, ଯାହା ହେଉଛି କି, "ଯଦି ଆମେ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରି ଭାରତ ବାହାରେ କୌଣସି ଏକ ବଡ଼ କାମ କରିଲେ, ସେତେବେଳେ ଆମେ ନିଜର ପରିଚୟ ଭାରତୀୟ ଭାବେ କିମ୍ବା ଓଡ଼ିଆ ଭାବେ ରଖିଥାଉ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ନିଜ ମାଟିକୁ କି ନିଜ ଭାଷାକୁ ଆମେ ଜାଣିନଥିବା, ତେବେ ବାହାରେ ଆମର ପରିଚୟ କିଛି ନଥିବ, ପିତାମାତାହୀନ ଜାରଜ ସନ୍ତାନ ଅବସ୍ଥା ହେବ ।"

ଅଳ୍ପ କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ପ୍ରଥମ ଲ୍ୟାପଟପ୍ ମିଳିଥିଲା, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ସେଥିରେ ଓଡ଼ିଆ ଲେଖିବା ପାଇଁ ଆକୃତିର ବ୍ୟବ‌ହାର କରୁଥିଲି, କିନ୍ତୁ ତାହା ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ଗ୍ରହଣୀୟ ନ ଥିଲା ଏବଂ ସେତେବେଳେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ମଧ୍ୟ କେହି ନ ଥିଲେ । ଥରୁଟିଏ ମୁଁ ଅଜାଣତରେ ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପଡ଼ିଆର ପୃଷ୍ଠା ଖୋଲିଦେଇଥିଲି ଏବଂ ଓଡ଼ିଆ ଲିପିରେ ଲେଖିବା ପାଇଁ ମୋତେ ସେଇଠି ହିଁ ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା । ଧୀରେ ଧୀରେ ମୁଁ ଉଇକିପଡ଼ିଆର ପୃଷ୍ଠାଟିକୁ ଖୋଲିଲା ପରେ କେବେ କେବେ ସେଥିରେ କିଛି ତ‌ଥ୍ୟ ବିଷୟରେ ଖୋଜୁଥିଲି । କିଛି ତ‌ଥ୍ୟ ମିଳୁଥିଲା ଏବଂ କିଛି ସେଥିରେ ନ ଥିଲେ, ତେଣୁ ସେଠାରେ ନ ଥିବା ତ‌ଥ୍ୟଟିଏ ମୁଁ ଯୋଡ଼ିବାର ଚେଷ୍ଟାକଲି ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ କିଛି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ତ‌ଥ୍ୟ ଯୋଡ଼ିବାରେ ଲାଗିଲି । ସେହିସମୟରେ ଉଇକିପଡ଼ିଆରେ ସକ୍ରିୟ ଥିବା ଉଇକିଆଳୀମାନେ ମଧ୍ୟ କିଛି ଭୁଲ ଥିଲେ ତାକୁ ସୁଧାରୁଥିଲେ ।

କିନ୍ତୁ ଓଡ଼ିଆ ଲିପିରେ ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ଲେଖିବାପାଇଁ ସେତେଟା ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ମୋବାଇଲ, କମ୍ପୁଟର ସବୁଥିରେ ଓଡ଼ିଆ ଲିପି ଇନ୍‌ପୁଟ୍‌-ଟୁଲ୍ ଆସିଗଲାଣି । ଏଥିସ‌ହିତ ସ‌ହଜ ହେବାଭଳି ମଧ୍ୟ କିଛି ଆପ୍ଲିକେସନ୍/ସଫ୍ଟଓୟାର ଆସିଗଲାଣି । ତ‌ଥାପି ଇଣ୍ଟରନେଟରେ ସେତେ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟକ ଓଡ଼ିଆ ଲେଖା ନାହିଁ । ଉଇକିପଡ଼ିଆରେ ୧୪,୦୦୦ରୁ କମ ପ୍ରସଙ୍ଗ, ଓଡ଼ିଆରେ ହାତ ଗଣତି କେତୋଟିଏ ବ୍ଲଗ ମାତ୍ର । ଅବଶ୍ୟ ଏବେ ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ବ୍ୟବ‌ହାର ଟିକେ ବଢ଼ିଲାଣି । କିନ୍ତୁ ବେଲ ପାଚିଲେ କାଉର କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ । ସେମିତି, ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ ରହିଲେ ସଭିଙ୍କ ପାଖରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିପାରେନାହିଁ । ଏଥିସ‌ହିତ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକଙ୍କର ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ ଲେଖା ଚିତ୍ର ଆକାରରେ ଥାଏ, ତେଣୁ ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଆ ଲିପି ରହିକି ମଧ୍ୟ କାହାକୁ କିଛି ଫଳିବ ନାହିଁ ।

ରାଧିକା, ଏହି ନାଁଟି ମୋ ଜେଜେବାପା ବ‌ହୁତ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ରଖିଥିଲେ । ଆମ ଓଡ଼ିଆ ଘରେ ତ' ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅତି କମ୍‌ରେ ୩/୪ଟି ନାଁ ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ମୋର କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ ହିଁ ନାଁ ଥିଲା ଆଉ ସମସ୍ତେ ମୋତେ ଏହି ନାଁରେ ହିଁ ଜାଣିଥିଲେ । କେବେ କେବେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କର ଅଧିକ ନାଁ ଦେଖି ମୋତେ ବି ମୋ ନିଜ ଉପରେ ଆଉ ମୋ ଘର ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ରାଗ ଲାଗେ । ଆଉ ୩/୪ଟି ନାଁରେ ମୋତେ ଡାକିଥିଲେ କ'ଣ ହେଇଯାଇଥାନ୍ତା ଯେ ।

ଏମିତିକି କେବେ କେବେ ମୋତେ ମୋ' ନାଁ ପାଇଁ ବି ପିଲାମାନେ ବ‌ହୁତ କଟାକ୍ଷ କରନ୍ତି । ହଁ ମୋର ଆଉ ଗୋଟେ ନାଁ ସେମାନେ ନିଜେ ନିଜେ ରଖିଦେଉଥିଲେ "ଫୁଲେଇ ରାଧା" । ମୋତେ କିନ୍ତୁ ଏହି ନାଁଟା ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ । ଏମିତି ଭିତରେ ମୋର ପାଠପଢ଼ା ଶେଷ ହେଇଗଲା ଆଉ ମୁଁ ଗୋଟେ କଲେଜର ଶିକ୍ଷକତା କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲି । ସେତେବେଳେ ମୁଁ ବ‌ହୁତ ଖୁସି ଥିଲି, କାରଣ ସେ କଲେଜରେ ମୁଁ ଥିଲି ସବୁଠୁ ସାନ । ଘରେ ଯେମିତି ମୋତେ ସ୍ନେହ କରୁଥିଲେ ଆଉ ଭଲ ପା‌ଉଥିଲେ, କଲେଜର ମଧ୍ୟ ସେମିତି ଭଲ ପାଉଥିଲେ । କଲେଜରେ ନୂଆ ହୋଇଥିବାରୁ କେବେ କୌଣସିଥିରେ ଭୁଲ ହେଲେ ଘର ଲୋକଙ୍କ ଭଳି ବି ତାଗିଦ୍ କରୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଏହିସବୁ ମୋତେ ମୋର ଘର ଭଳିଆ ହିଁ ଲାଗୁଥିଲା ।

ଦିନେ କଲେଜରୁ ଫେରିଲା ବେଳେ ମୋର ସ୍କୁଟିଟା ହଠାତ୍ ରାସ୍ତାରେ ଖରାପ ହେଇଗଲା । ଜଣାନାହିଁ କାହିଁକି ଆଉ ଷ୍ଟାର୍ଟ ହେଲାନାହିଁ । ପାଖରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ବି କେହି ନଥିଲେ, ସେଠାରୁ ମୁଁ ରହୁଥିବା ଜାଗା ବି ୩/୪ କିଲୋମିଟର ଦୂର ଥିଲା । ତେଣୁ ବ‌ହୁତ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଲାଗିଲା । ସେହି ସମୟରେ କେହିଜଣେ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ତାଙ୍କର ଗାଡ଼ି ଅଟକାଇଲେ । ଆଉ ପଚାରିଲେ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର କି? ଏମିତିରେ ମୁଁ ସେ ଅଞ୍ଚଳରେ ନୂଆ ଥିଲି ଆଉ ଏକୁଟିଆ ରାସ୍ତାରେ କେହି ଜଣେ ଏମିତି ଅଜଣା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଦେଖି ଭିତରୁ ମୋର ଅବସ୍ଥା ଡରରେ ଖରାପ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା, କିନ୍ତୁ ମନରେ ସାହାସ ବାନ୍ଧି ମୋର କୌଣସି ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର ନାହିଁ କ‌ହିଲି । ଆଉ ଏହି କଥା ଶୁଣି ସେ ତାଙ୍କର ହେଲ୍‌ମେଟ‌ଟି ମଥାରୁ ବାହାର କଲେ ।

ହେଲେ ଇଏ କ'ଣ, ସେ ଥିଲେ ମୋର ଜଣେ ସିନିଅର । କଲେଜ ବେଳେ ମୁଁ ଅବଶ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଛି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ନାଁ ବି ମୋତେ ଜଣା ନଥିଲା । ଏମିତି ଅଜଣା ରାସ୍ତାରେ ଚିହ୍ନା ମୁହଁଟିଏ ଦେଖି ମୋର ଭିତରେ ଥିବା ଡର ଟିକିଏ କମ୍ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ସେ ବୋଧେ ମୋର ମନ ଭିତରର କଥାକୁ ପଢ଼ିପାରୁଥିଲେ କି କ'ଣ ! ମୋତେ କ‌ହିଲେ, "ଆରେ ରାଧିକା, ବ‌ହୁତ ଦିନ ପରେ ଦେଖା ହେଲା ଆଉ ସେ ବି ପୁଣି ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ।" ମୋତେ ତାଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିଲା କି ସେ ମୋର ନାଁ ବି ଜାଣିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଖରାପ ଲାଗିଲା କି ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାଁ ଜାଣିନଥିଲି । ତ‌ଥାପି ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ଦେବଦୂତ ସାଜି ଆସିଥିବାରୁ ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଉଥିଲି ।

ଏହାପରେ ମୁଁ ଆଉ କିଛି କ‌ହିବା ଆଗରୁ ସେ ତାଙ୍କର ଗାଡ଼ିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ସାରିଥିଲେ ଆଉ ମୋର ଗାଡ଼ି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଆସିଲେ, କିନ୍ତୁ ମୋ ମୁହଁରେ ଥିବା ଶଙ୍କାର ସେ ତାଙ୍କର ପରିଚୟ ନ ଦେଇ କେବଳ ଏମିତି ପଚାରିଲେ, "ମୋତେ ଜାଣିପାରିଲନି ବୋଧେ?" ଏହାପରେ ଉତ୍ତର ନ ଦେବାର ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନ ଥିଲା । ତେଣୁ ମୁଁ କ‌ହିଲି, ହଁ ଜାଣିପାରିଲି । ଜଣାନାହିଁ ଗାଡ଼ିଟା କାହିଁକି ହଠାତ୍ ଖରାପ ହେଇଗଲା । ଏହାପରେ ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗାଡ଼ିଟିକୁ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ, କିନ୍ତୁ କିଛି ଫଳ ମିଳିଲାନି । ତେଣୁ ଆଗ ମାର୍କେଟରେ ଥିବା ଦୋକାନୀକୁ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ସେ କ‌ହିଲେ । ହେଲେ ଏତେଦୂର ଗାଡ଼ିଟିକୁ ଗଡ଼େଇ ଗଡ଼େଇ ନେବା ସମ୍ଭବ ନ ଥିଲା, ତେଣୁ ସେ ତାଙ୍କର ଟୁଲ୍‌ବକ୍ସରେ ଥିବା ଦୁଇଟି ରବର ଦଉଡ଼ି (କିଛି ଜିନିଷ ବାନ୍ଧିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବ‌ହାର କରାଯାଏ) କରି ମୋ ଗାଡ଼ି ସ‌ହି ତାଙ୍କ ଗାଡ଼ିକୁ ବାନ୍ଧିଦେଲେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ମୋ ଗାଡ଼ିରେ ବସି ଫଲୋ କଲି ।

ମୁଁ ରହୁଥିବା ଘର ପାଖାପାଖି ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଗାଡ଼ି ଗ୍ୟାରେଜ୍ ଥିଲା । ସେଇଠି ନେଇକି ସେ ମୋତେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚାଇଲେ ଆଉ ମୋର ଗାଡ଼ିଟିକୁ ଠିକ୍ କରିବାକୁ ଦୋକାନୀକୁ କ‌ହିଲେ । ସେ ଦୋକାନୀ କେଜାଣି କ'ଣ କରିଦେଲା ୫/୭ ମିନିଟ୍‌ରେ ମୋର ଗାଡ଼ିଟା ଠିକ୍ ହେଇଗଲା । ଏହାପରେ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ନାଁ ପଚାରିବାକୁ ମୁଁ ଭୁବଥିଲି, କିନ୍ତୁ କ'ଣ ଭାବିବେ ବୋଲି ପଚାରିପାରୁନଥିଲି । ଯେଉଁଠି ରାସ୍ତାରେ ନିଜର ଲୋକମାନେ ବି ଅସୁବିଧାରେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି, ସେଇଠି ସେ ମୋତେ ଚିହ୍ନିପାରି ମୋତେ ଏତେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାଁଟା ବି ଜାଣିନାହିଁ ।

ଏହା ଭିତରେ ସେ ତାଙ୍କର ଗାଡ଼ିରେ ବସି ଯିବାପାଇଁ ଉଦ୍ୟତ ହେଉଥିଲେ, ତେଣୁ ମୁଁ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇବାକୁ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲି ଆଉ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇଲି । ଏଇ ପାଖରେ ମୁଁ ରହୁଛି ବୋଲି ବି ଜଣେଇଦେଲି । ତା'ପରେ ସେ ଗାଡ଼ି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ସେହି ଭିତରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ପାଖ ଦୋକାନରୁ ମିଶିକି ଚାହା ପିଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲି, ମାତ୍ର ତାଙ୍କର ବ‌ହୁତ ବଡ଼ ଜରୁରୀ କାମ ଅଛି ବୋଲି କ‌ହିଲେ ଆଉ ଯିବା ଆଗରୁ ମୁଁ ମୋର ସଙ୍କୋଚତା ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ନାଁ ପଚାରିବା ଆଳରେ କ‌ହିଲି, "ଆପଣଙ୍କୁ କ'ଣ ବୋଲି ଡାକିବି?" ସେ କ‌ହିଲେ ଆଉ କେବେ ଦେଖାହେଲେ କ‌ହିବି... ଏହାପରେ ସେ ଚାଲିଗଲେ ତାଙ୍କର ଗନ୍ତବ୍ୟ ଦିଗରେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାଁଟିକୁ ମନେ ପକାଇବାର ଚେଷ୍ଟା କରି କରି ଚାଲିଲି ମୋ ବସାଆଡ଼କୁ ।

ଘରକୁ ପଶି ଆସୁଥିବା ବେଳେ ବାଟ ଓଗାଳି ଛିଡ଼ା ହୋଇଗଲା ସ୍ମିତା । ମୁହଁ ଲାଲ ଦେଖାଯାଉଥିଲା । "କୋଉଠି ଥିଲ ଏତେବେଳ ଯାଏଁ? ଏଇଟା ଘର ନା ଆଉ କିଛି? ତମର ଯେବେ ଇଚ୍ଛା ହେବ ଆସିବ ଆଉ ଯିବ? ଆଉ କାହା ପ୍ରତି ତୁମର କିଛି ଦାୟିତ୍ୱ ଅଛି ବୋଲି ଜାଣିଛ ନା ନାହିଁ?" ପିନ୍ଧିଥିବା ସାର୍ଟକୁ ଖୋଲି ଦେଇ ସ୍ମିତାକୁ ଧକ୍କାଦେଇ ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଗଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ । ସ୍ମିତା ସେମିତି ବିରକ୍ତ ହେଉଥିବା ବେଳେ କ‌ହିଲା, "ମୋତେ ଭୋକ ଲାଗିଲାଣି, ଜଳଦି ଖାଇବାକୁ ବାଢ଼ ।"

ସ୍ମିତା ଆବାକ୍ ହୋଇ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା । କି ଅଦ୍ଭୁତ ମଣିଷ ଇୟେ? ଏତେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଗାଳି କରିଲେ ବି କିଛି ଫରକ୍ ପଡ଼ୁନି? ନା, ଆଜି ଯାହା ବି ହେଉପଛେ ଏହାର କିଛି ଗୋଟେ ସମାଧାନ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସବୁବେଳେ ଏମିତି ବିଳମ୍ବରେ ଘରକୁ ଆସିବା ଚଳିବ ନାହିଁ । ଆଜି ଖାଇବାକୁ ମିଳିବ ନାହିଁ ବୋଲି ସ୍ମିତା ଘୋଷଣା କରିଦେଲା ।

ସ୍ମିତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏହି ଘୋଷଣା ଶୁଣିବା ପରେ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଚାଲିଗଲେ ତାଙ୍କର ଶୋଇବା ଘରକୁ । ବିଛଣା ଉପରେ ବସି ପଲଙ୍କ ବାଡ଼ାକୁ ଆଉଜେଇ ପଡ଼ିଲେ । ଗୋଡ଼ ଉପରେ ଗୋଡ଼ ପକେଇ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ସେଇ ପୁରୁଣା ଦିନରେ ହଜିଗଲେ । ଆଖି ଆଗରେ ଭାସିଆସିଲା ତାଙ୍କର ସେ ପୁରଣା ସ୍ମୃତି ସବୁ । ପ୍ରଶାନ୍ତ ଜଣେ ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ପରିବାରର ପିଲା । ଛୋଟବେଳୁ ସେ ଦାରିଦ୍ରକୁ ଅତି ପାଖରୁ ଦେଖିଛି । ବାପା ତାଙ୍କର ଜଣେ ସରକାରୀ କିରାଣୀ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଆରମ୍ଭରୁ ଲାଗିରହିଥିବା ଅଭାବ ଅନଟନ ସାଙ୍ଗକୁ ତା'ର ମାଆଙ୍କର ଅସୁସ୍ଥତାରେ ସବୁ ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଯାଏ ।

ତ‌ଥାପି ତା'ର ବାପା ସେ ଭାଇ ଭଉଣୀ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ କେବେ କୌଣସିଥିରେ କମ୍ କରିନାହାନ୍ତି । ନିଜେ ଭଲ ପୋଷାକଟିଏ ପଛେ ପନ୍ଧିନାହାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଉଭୟଙ୍କ ପାଇଁ କେବେ କୌଣସିଥିରେ ମନା କରିନାହାନ୍ତି । ପିଲାଦୁହିଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼େଇ ମଣିଷ କରିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁଥିବାବେଳେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାଙ୍କର ହରାଇଥିଲେ ତାଙ୍କର ମାଆଙ୍କୁ । କିଛିବର୍ଷ ପରେ ତାଙ୍କର ବଡ଼ ଭଉଣୀଙ୍କର ବିଭାଘର ହୋଇଗଲା । ସେତେବେଳକୁ ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାଙ୍କର ସ୍ନାତକ ହାସଲ କରିସାରିଥିଲେ । ଏବେ ତାଙ୍କର ପିତା ମଧ୍ୟ ଚାକିରୀରୁ ଅବସର ନେଇସାରିଥିଲେ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା, ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭଲ ଚାକିରୀଟିଏ କଲେ ସେମାନଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । କିନ୍ତୁ, ଚାକିରୀଟିଏ ମିଳିବା ଏତେ ସ‌ହଜ କଥା ନୁହେଁ । କମ୍ପାନୀରୁ କମ୍ପାନୀ ବୁଲି ବୁଲି ଚପଲ ବଦଳିଗଲା, ହେଲେ ଚାକିରୀ ମିଳିପାରିଲା ନାହିଁ ।

ବଡ଼ ହୋଇ ଭଲ ଚାକିରୀଟିଏ କରିବା ପରେ ବାପାଙ୍କର ଦୁଃଖ କରିବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିବା ପ୍ରଶାନ୍ତ ତା'ର ବାପାଙ୍କର ପେନସନ୍ ଟଙ୍କାରେ ହିଁ ଚଳୁଥିଲା । ବୟସ ଅଧିକ ହେବା ଯୋଗୁଁ ତା'ର ବାପାର ଦେହ ବି ସବୁବେଳେ ଭଲ ରହୁନଥାଏ । ଏମିତିରେ ଚାକିରୀ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ସବୁବେଳେ ବାହାରକୁ ଯିବାକୁ ପଡ଼ୁଥାଏ । ଏମିତିକି କେବେ କେବେ ୩/୪ ଦିନ ଯାଏଁ ତାକୁ ବାହାରେ ରହିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ସେତେବେଳେ ବାପାଙ୍କର ଅସୁବିଧା ନ ହେବା ପାଇଁ ସେ କିଛି ବି କରିପାରୁନଥାଏ । ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରି ସବୁକିଛିକୁ ସ‌ହିନେବା ବ୍ୟତୀତ ତା'ର ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ବି ନ ଥାଏ ।

ଭଗବାନ ସମୟ ସମୟରେ ସମୟ ଦେଖି ସଭିଙ୍କର ପରୀକ୍ଷା ନେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ସେଇଟା ଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତର ପରୀକ୍ଷାର ବେଳ । ସବୁ ପରୀକ୍ଷାକୁ ସାମ୍ନା କରିବାପରେ ଶେଷରେ ଗୋଟିଏ ବେସରକାରୀ ସଂସ୍ଥାରେ ଚାକିରୀଟିଏ ମିଳିଲା । ବେସରକାରୀ ଚାକିରୀରେ ଟଙ୍କା କାମ କରିବା ଅନୁସାରେ ମିଳେ । ଯେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବ, ସେତେ ଅଧିକ ମିଳିବ । ପ୍ରଶାନ୍ତ ସବୁବେଳେ କାମର ଧ୍ୟାନ ଦେଉଥାଏ । ହେଲେ ଆଶାନୁରୂପ ପାରିଶ୍ରମିକ ମିଳିବା କଷ୍ଟ । ଚାକିରୀ ମିଳିବାର ଏବେ ତିନି ବର୍ଷ ହୋଇସାରିଥିଲା । ଏହା ଭିତରେ ପ୍ରଶାନ୍ତର ବିଭାଘର ତା'ର ବାପା ଠିକ୍ କରିସାରିଥିଲେ । ଆଶା କରିଥିଲେ ବାହାଘର ପରେ ପୁଅ-ବୋହୂଙ୍କ ସ‌ହ ସୁଖରେ ଦିନ‌ଗୁଡ଼ିକ କଟିଯିବ ।

ଠିକ୍ ସମୟରେ ବାହାଘର ହୋଇଗଲା । ହେଲେ ମାତ୍ର ଦିନ କେଇଟାରେ ସବୁକିଛି ବଦଳିଗଲା । ବାହାଘର ପରେ ପୁଅ ସ‌ହ ବାହାରେ ରହିବାକୁ ବୋହୂର ଜିଦ୍ ଆଗରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇଲେ ପ୍ରଶାନ୍ତର ବାପା । ସୁଖର ଦିନ ଆରମ୍ଭ ହେଉ ହେଉ ଲିଭିଗଲା ତାଙ୍କ ଜୀବନରୁ । ପୁଅ-ବୋହୂ ବାହାରେ ରହିବାର ମାତ୍ର କେଇ ମାସ ଭିତରେ ଆଖି ମୁଜିଦେଲେ ସେ । ଏବେ ରଶ୍ମିଙ୍କୁ ଆଉ କିଛି ଅସୁବିଧା ନ ଥିଲା । ଆରମରେ ରହିବା ଏବଂ ମଉଜ ମଜଲିସ୍‌ରେ କଟିଚାଲିଥାଏ ତାଙ୍କର ଦିନ ।

ରଶ୍ମି ଥିଲେ ତାଙ୍କର ବାପାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଝିଅ । ସବୁବେଳେ ବାପା ତାଙ୍କର କଥାରେ ହଁ ଭରି ଆସିଥିଲେ । ସେଇଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ସବୁଥିରେ ଜିଦ୍ ଏବଂ ତାଙ୍କର ଜିଦ୍ ଆଗରେ କେହି ବି ତିଷ୍ଠି ପାରନ୍ତିନି । ପ୍ରଶାନ୍ତ ବା କେମିତି ତିଷ୍ଠିବେ । ତେଣୁ ପ୍ରଶାନ୍ତଙ୍କର ଏବେ ପରିଶ୍ରମ ଅଧିକ ବଢ଼ିଯାଇଥାଏ । ହେଲେ ରଶ୍ମିଙ୍କୁ ସେଥିରେ କିଛି ବି ଫରକ ପଡ଼େନି । ତାଙ୍କ ମତରେ, ସେ ତାଙ୍କର ହାତ ଧରିଛନ୍ତି ମାନେ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ସବୁକିଛି ପୂରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଅବଶ୍ୟ ପ୍ରଶାନ୍ତର ଦରମା ଏବେ ଟିକେ ବଢ଼ିଲାଣି, କିନ୍ତୁ ଦରମା ସ‌ହ କାମ ମଧ ବଢ଼ିଚାଲିଥାଏ । ଘରକୁ ଗଲେ ପତ୍ନିଙ୍କର ଗଞ୍ଜଣା ଆଉ କାମକୁ ଆସିଲେ ସେଠାରେ ଉପରସ୍ଥ କର୍ମଚାରୀଙ୍କର କଷଣ । ଏହି ଭିତରେ ଘାଣ୍ଟି ହେଉଥାନ୍ତି ପ୍ରଶାନ୍ତ ।

ତାଙ୍କର ମାଆ ଚାଲିଗଲାବେଳେ ସବୁବେଳେ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଥିବା ପ୍ରଶାନ୍ତ କେବେ କେବେ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି କୌଣସି ନିରୋଳା ଶାନ୍ତ ଜାଗାକୁ ନିଜ ମନ‌କୁ ଟିକେ ଶାନ୍ତି ଦେବାକୁ । ଏବେ ସିନା ମାଆଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁର ଦୁଃଖ ଆଉ ନ ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ତା' ଠାରୁ ବଳି ଆଉ କିଛି ଦୁଃଖ ଏବେ ତାଙ୍କର ଜୀବନ‌କୁ ଦୋହଲାଇ ଦେଉଥିଲା । ତେଣୁ ସେ କାମରୁ ଛୁଟି ହେବା ପରେ ଘରକୁ ଯାଇ ସେଇ ସବୁଦିନିଆ କଥା ଶୁଣିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ କିଛି ସମୟ ବାହାରେ କୌଣସି ଖୋଲା ନିରୋଳା ସ୍ଥାନରେ କାଟିଦିଅନ୍ତି । ତେଣୁ ଘରକୁ ଫେରିବାରେ ବିଳମ୍ବ ହୁଏ । ଆଉ ଏହି କଥାକୁ ନେଇ ରଶ୍ମି ସବୁବେଳେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଚିଡ଼ୁଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶାନ୍ତଙ୍କର ଏହି କଥାସବୁ ଏବେ ଦେହସୁଆ ହୋଇଗଲାଣି । ତେଣୁ ସେ ତାଙ୍କର ଏହି ନିରୋଳାରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ ଅଭ୍ୟାସଟିକୁ ଛାଡ଼ିବାକୁ ଚାହାନ୍ତିନି । କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ହେଲେ ବି ସେ ତ' ଏକୁଟିଆ ଏ ଦୁନିଆର ଜଞ୍ଜାଳଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଆନ୍ତି, ଯେଉଁଠି କାହାର ହୁକୁମ ନ ଥାଏ କି କାହାର ଅଳି ।

ନବବର୍ଷ ସମୟରେ ପ୍ରକାଶିତ ଓଡ଼ିଆ ଇ-ପତ୍ରିକା ନବପଲ୍ଲବରେ ଡାକ୍ତର ବିଶ୍ୱରଞ୍ଜନ କରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ କିଛି କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପକୁ ନେଇ "ନବପଲ୍ଲବରେ ନବବର୍ଷର ନକ୍ସା" ଶୀର୍ଷକ ଲେଖାଟି ସ୍ଥାନିତ ହୋଇଥିଲା । ଏହି ଲେଖାଟିକୁ ଉପସ୍ଥାପନା କରିଛନ୍ତି ଟୁଇଟରେ ଅତି ପରିଚିତ ଲୋକପ୍ରିୟ ଅକାଳ କୁଷ୍ମାଣ୍ଡ ଏବଂ ଶ୍ରୀ ସମ୍ବିତ ଦାସ ମହୋଦୟ ରଙ୍ଗ ତୁଳୀ ଧରି ଆଙ୍କିଦେଇଛନ୍ତି ଭଳି କି ଭଳି ଛବି । ଆଶାକରେ ଆପଣମାନଙ୍କୁ ଏହି ଭିଡ଼ିଓଟି ପସନ୍ଦ ଆସିବ ।

ଆମର ସେଇ ପୁରୁଣା ଜଳଖିଆ ଦୋକାନ

ଜୀବନରେ ଅନେକ କିଛି ଆସେ ପୁଣି ଚାଲିଯାଏ । କିନ୍ତୁ କୌଣସି ଜିନିଷ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ମାତ୍ର ଥରେ ଆସେ । ଯେମିତିକି, ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ କଥା କ‌ହିବା, ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ସ୍କୁଲ ଯିବ, ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିବା ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି । ସେମିତି ମୁଁ ବି ମୋ ଜୀବନରେ ଘଟିଥିବା ସବୁକିଛି ଘଟଣାରୁ ପ୍ରଥମ ଅଭିଜ୍ଞତା ବିଷୟରେ ଜଣେଇଛି । ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ପିକ୍‌ନିକ୍ ଯିବା ବିଷୟରେ ହୁଏତ ସେତେବେଳେ ଘଟିଥିବା ସବୁକିଛି ଠିକ୍‌ରେ ମନେ ନ ଥିଲା, ତ‌ଥାପି ସେସବୁକୁ ବି ଲେଖିଥିଲି । ସେମିତି ଆଜି ବି ଏହି ପ୍ରଥମ ବିମାନ ଯାତ୍ରା ବିଷୟରେ ଲେଖୁଛି ।

ଛୋଟବେଳେ ଯେତେବେଳେ ୧୯୯୯ ମହାବାତ୍ୟା ହୋଇଥିଲା, ସେତେବେଳେ ବୋଧେ ଆମେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ହେଲିକପ୍ଟର ଦେଖିଥିଲୁ । ଆମ ଗାଁ ଉପର ଦେଇ ତ' କେବେକେବେ ହେଲିକପ୍ଟର ଉଡ଼େ, କିନ୍ତୁ ବିମାନ ବା ଉଡ଼ାଜାହାଜ ବୋଧେ ସେତେବେଳେ କାଇଁ କେବେ ଦେଖିଥିବା କଥା ମନେପଡ଼ୁନି । ଅବଶ୍ୟ ଉଡ଼ାଜାହାଜର ଛବି ଖବରକାଗଜ ଏବଂ ଦୂରଦର୍ଶନରେ ଦେଖିଥିଲି । ବୋଧେ କେବେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଆସିଥିବାବେଳେ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ବିମାନ ଉଡ଼ିବା ଦେଖିଥିଲି, କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ମୋ ମନରେ ଥାଏ, କେମିତି ବିମାନ ଉଡ଼େ, ସେଇଟା ପାଖରୁ ଦେଖିବି । ଅବଶ୍ୟ ଧିରେ ଧିରେ ବଡ଼ ହେବାପରେ କୌଣସି କୌଣସି କଥାଚତ୍ରରେ ଏବଂ ଇଣ୍ଟରନେଟରୁ ବିମାନ ଉଡ଼ିବା ଦେଖିନିଆଯାଇଥିଲା । ଗୋଡ଼ ନ ଥିବା ଲୋକର ଚାଲିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ, ଚାଲୁଥିବା ଲୋକର ଦୌଡ଼ିବାକୁ ମନ ହୁଏ । ସେମିତି ମୋର ବି ବିମାଡ଼ ଉଡ଼ାଣ ଦେଖିବାର ଇଚ୍ଛା ଅବଶ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ନ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେବେ ଉଡ଼ିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳିବ, ଏହା ମୋତେ ଜଣାନଥିଲା । କିନ୍ତୁ, ମନରେ ଜିଜ୍ଞାସା ତ' ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲା, ଆଉ ଏହି ସୁଯୋଗ ମିଳିଲା ଅବଶ୍ୟ ମିଳିଲା ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପାଠାଗାର ୩ୟ ସ୍ୱନକ୍ଷତ୍ର ଦିବସ ପାଳନ ଅବସରରେ ।

ଯଦିଓ ଉଇକିପାଠାଗାରର ଜନ୍ମତିଥି ଅକ୍ଟୋବରରେ ପଡ଼େ, ତ‌ଥାପି ସଭିଙ୍କର ସମୟ ସୁବିଧା ଦେଖି ଡିସେମ୍ବରରେ ପାଳନ କରାଗଲା । ତେଣୁ ବାଙ୍ଗାଲୋରରୁ ଯିବା ପାଇଁ ଟିକେଟ ମଧ୍ୟ ମିଳିଗଲା । ଯେହେତୁ ଡିସେମ୍ବର ୩ରେ ପାଳନ ଥିଲା, ତେଣୁ ୧ରେ ମୁଁ ବାହାରିଲି । ଏଇଥରର ଉଇକିପାଠାଗାରର ଜନ୍ମତିଥି ପାଳନ ବିଷୟରେ ଚିନୁ ଟିକିନିଖି ବୁଝାବୁଝି କରୁଥିଲେ । ସେ ଏକୁଟିଆ ସବୁକିଛି ବୁଝିବାସ‌ହ ମୋ ପାଇଁ ଟିକେଟ ମଧ୍ୟ କରିଦେଇଥିଲେ । ଏମିତିକି ବିମାନ ଯାତ୍ର ସମୟରେ ଯେପରି କୌଣସି ବିଷୟରେ ଅସୁବିଧା ନ ହେବ, ସବୁ ବିଷୟରେ ବୁଝାଇଦେଇଥିଲେ । ଶେଷରେ ଯାତ୍ରା ପାଇଁ ବୋର୍ଡ଼ି ପାସ୍ ସ‌ହ ସିଟ୍ ବୁକିଙ୍ଗ୍ ସେ କରିଦେଇଥିଲେ ।

ଶେଷରେ ଯାତ୍ରା କରିବାର ଦିନ ଆସି ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଗଲା । ଘର ଛାଡ଼ି ବାଙ୍ଗାଲୋର ଆସିବା ପରେ ଏହା ଥିଲା ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଘରକୁ ଯାତ୍ର, ସେ ପୁଣି ପ୍ରଥମଥର ବିମାନ ଯାତ୍ରା । ଯେଉଁଦିନ ବାହାରିବାର ଥିଲା, ସେଦିନ ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ ବର୍ଷା ହେଉଥିଲା । ଏମିତିରେ ବି ସେଇ ସମୟରେ ମାରାଥାଲିରୁ ବିମାନବନ୍ଦରକୁ ସିଧା ବସ୍ ନ ଥିଲା । ତେଣୁ ହେବାଲ୍‌ ଯାଏଁ ବସ୍ ଧରିବାକୁ ହେଲା । ଆଉ ସେ ୨୦ କିଲୋମିଟରର ରାସ୍ତା ଯିବାକୁ ସେଦିନ ଏତେ ଭିଡ଼ ହୋଇଥିଲା ଯେ, କ‌ହିବାକୁ ନାହିଁ । ଅଧଘଣ୍ଟା ଲାଗିବାକୁ ଥିବା ରାସ୍ତା ସେଦିନ ଦେଢ଼ ଘଣ୍ଟାରୁ ଅଧିକ ସମୟ ନେଇଗଲା । ଆଉ ଶେଷରେ ଅତି କଷ୍ଟରେ ଯାଇକି ହେବାଲ୍‌ରୁ ବିମାନବନ୍ଦର ବସ୍ ଧରିଲି । ଯାହାହେଉ ଠିକ୍ ସମୟରେ ଯାଇକି ସେଠାରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଗଲି । ଅବଶ୍ୟ ବ‌ହୁତ ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଗଲି କେମ୍ପାଗୌଡ଼ା ବିମାନବନ୍ଦରରେ ।

ମୁଁ ତ' ଆଗରୁ ବୋର୍ଡ଼ିଂ ପାସ୍ ହୋଇସାରିଥିଲା, ତେଣୁ ସିଧା ଚେକ୍ ଇନ୍ ପାଇଁ ଯିବାକୁ ପଡ଼ିଲା । ଚିନୁ ତ' ଆଗରୁ ସବୁକିଛି ବୁଝାଇଦେଇଥିଲେ, ତେଣୁ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ହେଲା ନାହିଁ । ଏବେ ଅପେକ୍ଷା ବିମାନ ଛାଡ଼ିବା ସମୟକୁ । ଗେଟ୍ ନଂ ୧ରେ ଯାଇ ବସିଲି, ଧିରେ ଧିରେ ବାକି ଯାତ୍ରୀମାନେ ବି ଆସିଗଲେ ଆଉ ଶେଷରେ ବିମାନ ଭିତରକୁ ଯିବାର ସମୟ ବି ଆସିଗଲା । ଉଡ଼ାଣ ସମୟ ଦିନ ୩ଟା ୨୦ ରଖାଯାଇଥିଲା, ତେଣୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସମୟରେ ଆମେ ଯାଇ ନିଜ ନିଜର ସ୍ଥାନରେ ବସିଗଲୁ । କିନ୍ତୁ ଗୋଟେ ଦୁଃଖ ରହିଗଲା କି' ପ୍ରଥମଥର ଯାତ୍ରାରେ ଝରକାପାଖ ମିଳିଲାନି । କିଛି କଥା ନାହିଁ, ଯେଉଁଠି ହେଲେ ବି ଚଳିବ । ଆଉ ହଁ ଗୋଟିଏ କଥା ରହିଗଲା, ବିମାନ ପରିଚାରିକାମାନଙ୍କ କଥା । ସବୁବେଳେ ହସୁଥିବା ମୁଖ, ମନରେ ଯାହା ଯେମିତି ଦୁଃଖ ଥିଲେ ବି, ସେମାନେ ବୋଧେ କେବେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତିନି କି କ'ଣ । ସବୁବେଳେ ସେମାନେ ମୁହଁରେ ହସ ଭରି ରଖିଥାନ୍ତି । କଥାକ‌ହିବାର ଚତୁରତା ଏବଂ ଯାତ୍ରୀମାନଙ୍କ ମନ‌କୁ ଜିଣିଲା ଭଳି କଥାହେବା ସେମାନଙ୍କର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଳା ।

ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ସ୍ଥାନରେ ବସିଗଲା ପରେ ଏବେ ବିମାନ ପରିଚାରିକା ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟଙ୍କ ସ‌ହ ପରିଚୟ କରାଇଦେଲେ ଏବଂ ଧିରେ ବିମାନ ଗଡ଼ିବା ଆରମ୍ଭ କଲା । ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ପୁଣିଥରେ କିଛି ସୁରକ୍ଷା ସୂଚନା ଦେଲେ । ଏହାପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲୁଥିବା ବିମାନର ଗତି ହଠାତ୍ କ୍ଷୀପ୍ର ହୋଇଗଲା ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉପରକୁ ଉଠିବାକୁ ଲାଗିଲା । ପୂର୍ବରୁ ସାଙ୍ଗମାନେ ଅବଶ୍ୟ ମୋତେ ଟିକେ ଡରେଇ ଦେଇଥିଲେ କି ଉପରକୁ ଉଠିଲାବେଳେ ବ‌ହୁତ ପ୍ରକାରର ଅସୁବିଧା ହେବ ବୋଲି, କିନ୍ତୁ ସେତେଟା ଅଧିକ କିଛି ହେଲା ନାହିଁ । ଅବଶ୍ୟ ଟିକେ ଅଲଗା ଲାଗିଲା । ବିମାନ ଧିରେ ଧିରେ ଉପରକୁ ଲଗିଲା ଏବଂ ତଳେ ଥିବା ଘରଗୁଡ଼ିକସବୁ ଛୋଟ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଉଠିଲାବେଳେ ମେଘଖଣ୍ଡ ଦେଇ ଗତି କଲା ଆଉ ଶେଷରେ ବାଦଲ ଉପରକୁ ବି ଉଠିଗଲା । ସେତେବେଳକୁ ତଳେ ଥିବା ଘରଗୁଡ଼ିକ ଆଉ ଦେଖାଗଲାନି । ଏବେ ଉପରେ ଖାଲି ନୀଳ ଆକାଶ ଦେଖାଗଲା ।

ଅବଶ୍ୟ ଝରକା ପାଖ ହୋଇନଥିବାରୁ ସେତେଟା କିଛି ଦେଖାଗଲାନି, ତ‌ଥାପି କିଛିଟା ନ‌ଜରକୁ ଆସିଲା । ସେହି ସମୟରେ ଥିବା ଉଡ଼ାଣ ବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ଦୃଶ୍ୟ ବ‌ହୁତ ଭଲରେ ଦେଖିହୁଏ, କିନ୍ତୁ ସେ ବି ହାତରୁ ଚାଲିଗଲା । ଏହାପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଭୁବନେଶ୍ୱରର ପାଖପାଖି ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଗଲୁ । ଏବେ ତଳ‌କୁ ତ‌ଳକୁ ବିମାନ ଖସିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଶେଷରେ ଘରଗୁଡ଼ିକ ଛୋଟଛୋଟ ହୋଇ ପୁଣି ଦେଖାଗଲା ଏବଂ ଉଡ଼ାଣର ଠିକ୍ ସମୟରେ ଅର୍ଥାତ ଦୁଇଘଣ୍ଟାପରେ ଆମେ ଅବତରଣ କଲୁ ।