ଅସରନ୍ତି କଥା- ୧

ରାଧିକା, ଏହି ନାଁଟି ମୋ ଜେଜେବାପା ବ‌ହୁତ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ରଖିଥିଲେ । ଆମ ଓଡ଼ିଆ ଘରେ ତ' ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅତି କମ୍‌ରେ ୩/୪ଟି ନାଁ ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ମୋର କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ ହିଁ ନାଁ ଥିଲା ଆଉ ସମସ୍ତେ ମୋତେ ଏହି ନାଁରେ ହିଁ ଜାଣିଥିଲେ । କେବେ କେବେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କର ଅଧିକ ନାଁ ଦେଖି ମୋତେ ବି ମୋ ନିଜ ଉପରେ ଆଉ ମୋ ଘର ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ରାଗ ଲାଗେ । ଆଉ ୩/୪ଟି ନାଁରେ ମୋତେ ଡାକିଥିଲେ କ'ଣ ହେଇଯାଇଥାନ୍ତା ଯେ ।

ଏମିତିକି କେବେ କେବେ ମୋତେ ମୋ' ନାଁ ପାଇଁ ବି ପିଲାମାନେ ବ‌ହୁତ କଟାକ୍ଷ କରନ୍ତି । ହଁ ମୋର ଆଉ ଗୋଟେ ନାଁ ସେମାନେ ନିଜେ ନିଜେ ରଖିଦେଉଥିଲେ "ଫୁଲେଇ ରାଧା" । ମୋତେ କିନ୍ତୁ ଏହି ନାଁଟା ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ । ଏମିତି ଭିତରେ ମୋର ପାଠପଢ଼ା ଶେଷ ହେଇଗଲା ଆଉ ମୁଁ ଗୋଟେ କଲେଜର ଶିକ୍ଷକତା କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲି । ସେତେବେଳେ ମୁଁ ବ‌ହୁତ ଖୁସି ଥିଲି, କାରଣ ସେ କଲେଜରେ ମୁଁ ଥିଲି ସବୁଠୁ ସାନ । ଘରେ ଯେମିତି ମୋତେ ସ୍ନେହ କରୁଥିଲେ ଆଉ ଭଲ ପା‌ଉଥିଲେ, କଲେଜର ମଧ୍ୟ ସେମିତି ଭଲ ପାଉଥିଲେ । କଲେଜରେ ନୂଆ ହୋଇଥିବାରୁ କେବେ କୌଣସିଥିରେ ଭୁଲ ହେଲେ ଘର ଲୋକଙ୍କ ଭଳି ବି ତାଗିଦ୍ କରୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଏହିସବୁ ମୋତେ ମୋର ଘର ଭଳିଆ ହିଁ ଲାଗୁଥିଲା ।

ଦିନେ କଲେଜରୁ ଫେରିଲା ବେଳେ ମୋର ସ୍କୁଟିଟା ହଠାତ୍ ରାସ୍ତାରେ ଖରାପ ହେଇଗଲା । ଜଣାନାହିଁ କାହିଁକି ଆଉ ଷ୍ଟାର୍ଟ ହେଲାନାହିଁ । ପାଖରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ବି କେହି ନଥିଲେ, ସେଠାରୁ ମୁଁ ରହୁଥିବା ଜାଗା ବି ୩/୪ କିଲୋମିଟର ଦୂର ଥିଲା । ତେଣୁ ବ‌ହୁତ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଲାଗିଲା । ସେହି ସମୟରେ କେହିଜଣେ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ତାଙ୍କର ଗାଡ଼ି ଅଟକାଇଲେ । ଆଉ ପଚାରିଲେ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର କି? ଏମିତିରେ ମୁଁ ସେ ଅଞ୍ଚଳରେ ନୂଆ ଥିଲି ଆଉ ଏକୁଟିଆ ରାସ୍ତାରେ କେହି ଜଣେ ଏମିତି ଅଜଣା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଦେଖି ଭିତରୁ ମୋର ଅବସ୍ଥା ଡରରେ ଖରାପ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା, କିନ୍ତୁ ମନରେ ସାହାସ ବାନ୍ଧି ମୋର କୌଣସି ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର ନାହିଁ କ‌ହିଲି । ଆଉ ଏହି କଥା ଶୁଣି ସେ ତାଙ୍କର ହେଲ୍‌ମେଟ‌ଟି ମଥାରୁ ବାହାର କଲେ ।

ହେଲେ ଇଏ କ'ଣ, ସେ ଥିଲେ ମୋର ଜଣେ ସିନିଅର । କଲେଜ ବେଳେ ମୁଁ ଅବଶ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଛି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ନାଁ ବି ମୋତେ ଜଣା ନଥିଲା । ଏମିତି ଅଜଣା ରାସ୍ତାରେ ଚିହ୍ନା ମୁହଁଟିଏ ଦେଖି ମୋର ଭିତରେ ଥିବା ଡର ଟିକିଏ କମ୍ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ସେ ବୋଧେ ମୋର ମନ ଭିତରର କଥାକୁ ପଢ଼ିପାରୁଥିଲେ କି କ'ଣ ! ମୋତେ କ‌ହିଲେ, "ଆରେ ରାଧିକା, ବ‌ହୁତ ଦିନ ପରେ ଦେଖା ହେଲା ଆଉ ସେ ବି ପୁଣି ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ।" ମୋତେ ତାଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିଲା କି ସେ ମୋର ନାଁ ବି ଜାଣିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଖରାପ ଲାଗିଲା କି ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାଁ ଜାଣିନଥିଲି । ତ‌ଥାପି ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ଦେବଦୂତ ସାଜି ଆସିଥିବାରୁ ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଉଥିଲି ।

ଏହାପରେ ମୁଁ ଆଉ କିଛି କ‌ହିବା ଆଗରୁ ସେ ତାଙ୍କର ଗାଡ଼ିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ସାରିଥିଲେ ଆଉ ମୋର ଗାଡ଼ି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଆସିଲେ, କିନ୍ତୁ ମୋ ମୁହଁରେ ଥିବା ଶଙ୍କାର ସେ ତାଙ୍କର ପରିଚୟ ନ ଦେଇ କେବଳ ଏମିତି ପଚାରିଲେ, "ମୋତେ ଜାଣିପାରିଲନି ବୋଧେ?" ଏହାପରେ ଉତ୍ତର ନ ଦେବାର ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନ ଥିଲା । ତେଣୁ ମୁଁ କ‌ହିଲି, ହଁ ଜାଣିପାରିଲି । ଜଣାନାହିଁ ଗାଡ଼ିଟା କାହିଁକି ହଠାତ୍ ଖରାପ ହେଇଗଲା । ଏହାପରେ ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗାଡ଼ିଟିକୁ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ, କିନ୍ତୁ କିଛି ଫଳ ମିଳିଲାନି । ତେଣୁ ଆଗ ମାର୍କେଟରେ ଥିବା ଦୋକାନୀକୁ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ସେ କ‌ହିଲେ । ହେଲେ ଏତେଦୂର ଗାଡ଼ିଟିକୁ ଗଡ଼େଇ ଗଡ଼େଇ ନେବା ସମ୍ଭବ ନ ଥିଲା, ତେଣୁ ସେ ତାଙ୍କର ଟୁଲ୍‌ବକ୍ସରେ ଥିବା ଦୁଇଟି ରବର ଦଉଡ଼ି (କିଛି ଜିନିଷ ବାନ୍ଧିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବ‌ହାର କରାଯାଏ) କରି ମୋ ଗାଡ଼ି ସ‌ହି ତାଙ୍କ ଗାଡ଼ିକୁ ବାନ୍ଧିଦେଲେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ମୋ ଗାଡ଼ିରେ ବସି ଫଲୋ କଲି ।

ମୁଁ ରହୁଥିବା ଘର ପାଖାପାଖି ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଗାଡ଼ି ଗ୍ୟାରେଜ୍ ଥିଲା । ସେଇଠି ନେଇକି ସେ ମୋତେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚାଇଲେ ଆଉ ମୋର ଗାଡ଼ିଟିକୁ ଠିକ୍ କରିବାକୁ ଦୋକାନୀକୁ କ‌ହିଲେ । ସେ ଦୋକାନୀ କେଜାଣି କ'ଣ କରିଦେଲା ୫/୭ ମିନିଟ୍‌ରେ ମୋର ଗାଡ଼ିଟା ଠିକ୍ ହେଇଗଲା । ଏହାପରେ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ନାଁ ପଚାରିବାକୁ ମୁଁ ଭୁବଥିଲି, କିନ୍ତୁ କ'ଣ ଭାବିବେ ବୋଲି ପଚାରିପାରୁନଥିଲି । ଯେଉଁଠି ରାସ୍ତାରେ ନିଜର ଲୋକମାନେ ବି ଅସୁବିଧାରେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି, ସେଇଠି ସେ ମୋତେ ଚିହ୍ନିପାରି ମୋତେ ଏତେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାଁଟା ବି ଜାଣିନାହିଁ ।

ଏହା ଭିତରେ ସେ ତାଙ୍କର ଗାଡ଼ିରେ ବସି ଯିବାପାଇଁ ଉଦ୍ୟତ ହେଉଥିଲେ, ତେଣୁ ମୁଁ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇବାକୁ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲି ଆଉ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇଲି । ଏଇ ପାଖରେ ମୁଁ ରହୁଛି ବୋଲି ବି ଜଣେଇଦେଲି । ତା'ପରେ ସେ ଗାଡ଼ି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ସେହି ଭିତରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ପାଖ ଦୋକାନରୁ ମିଶିକି ଚାହା ପିଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲି, ମାତ୍ର ତାଙ୍କର ବ‌ହୁତ ବଡ଼ ଜରୁରୀ କାମ ଅଛି ବୋଲି କ‌ହିଲେ ଆଉ ଯିବା ଆଗରୁ ମୁଁ ମୋର ସଙ୍କୋଚତା ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ନାଁ ପଚାରିବା ଆଳରେ କ‌ହିଲି, "ଆପଣଙ୍କୁ କ'ଣ ବୋଲି ଡାକିବି?" ସେ କ‌ହିଲେ ଆଉ କେବେ ଦେଖାହେଲେ କ‌ହିବି... ଏହାପରେ ସେ ଚାଲିଗଲେ ତାଙ୍କର ଗନ୍ତବ୍ୟ ଦିଗରେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାଁଟିକୁ ମନେ ପକାଇବାର ଚେଷ୍ଟା କରି କରି ଚାଲିଲି ମୋ ବସାଆଡ଼କୁ ।